ΝΑ ΖΕΙΣ, Ν' ΑΓΑΠΑΣ, ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ...

Αν έχετε αγάπη, μπορείτε και να την προσφέρετε. Αν δεν έχετε, τότε δεν έχετε και τίποτα να προσφέρετε. Ουσιαστικά, δεν τίθεται θέμα προσφοράς. Τίθεται θέμα μοιρασιάς.

Κι όμως, πόσοι άνθρωποι γύρω μας μοιράζονται συναισθήματα αγάπης; Η εποχή στην οποία ζούμε, μας έχει κάνει να τα θεωρούμε όλα θέματα προσφοράς και ζήτησης. Η νοοτροπία που κυριαρχεί είναι "δίνω για να πάρω και δεν δίνω αν δεν πάρω". Και είναι αυτή η νοοτροπία η οποία μας έχει κάνει κλειστούς και απόμακρους, καχύποπτους και μοναχικούς.

Προσπαθούμε να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε ομάδες και τους χαρακτηρίζουμε με ετικέτες, αγνοώντας το γεγονός πως κάθε άνθρωπος έχει την δική του μοναδικότητα και γι' αυτό είναι ξεχωριστός.

Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να κάνουμε τον κάθε άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους ενώ αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να παρακινούμε τον καθένα να αναπτύξει και να ανακαλύψει την μοναδικότητα του.

Ο λογικός νους, ο δικός μας νους αμφισβητεί επιδεικτικά τη δύναμη της αγάπης. Η αγάπη μας φαίνεται φανταστικό κατασκεύασμα – την ονομάζουμε αυταπάτη, όπιο του πνεύματος , ιδεαλιστική σκέψη και αντιεπιστημονική ψευδαίσθηση. Είμαστε προκατειλημμένοι ενάντια σε κάθε θεωρία που προσπαθεί ν’ αποδείξει την δύναμη της αγάπης ανάμεσα σε άλλες θετικές δράσεις που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και προσωπικότητα, επηρεάζουν την πορεία της βιολογικής, κοινωνικής, ηθικής και πνευματικής εξέλιξης, επιδρούν στην κατεύθυνση των πολιτικών γεγονότων, διαμορφώνουν κοινωνικούς θεσμούς και πολιτισμούς.

Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Leo Buscaglia
(Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις)