"ΕΚΡΗΚΤΙΚΕΣ" ΣΤΙΓΜΕΣ

Στιγμές…Τη μια στιγμή είμαστε εδώ και την άλλη έχουμε φύγει. Τη μια στιγμή έχουμε κόσμο γύρω μας και την άλλη όλος ο κόσμος έχει φύγει. Τη μια στιγμή ζούμε μέσα στην ηρεμία και μια άλλη στιγμή μέσα στο χάος.
Χιλιάδες στιγμές, μοναδικές, που δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Και μέσα σε μια απλή στιγμή πόση φασαρία μπορούμε να κάνουμε.  
Συγκρούσεις, θυμός, φωνές, ψέματα, μίσος, βία, μάχες μόνο για μια μικρή στιγμή!
Ζούμε μέσα στον φόβο και την καχυποψία, και στην προσπάθεια μας να κυριαρχήσουμε, ξεσπάμε παντού με το παραμικρό.
Πλήρως καλυμμένοι με τις πανοπλίες μας, με σφιχτές τις γροθιές μας, έτοιμοι να εκραγούμε. Και μια στιγμή μονό αρκεί για να πληγώσουμε τους γύρω μας, για να βγάλουμε έξω όλο τον εγωισμό μας, για να ασκήσουμε κάθε μορφής βία. Σε μια στιγμή μονό, χωρίς να σκεφτόμαστε. Πολύ φασαρία για το τίποτα. Και μετά η στιγμή περνάει…Άλλες φορές ξεχνιέται και άλλες αφήνει σημάδια και σε μας και στους γύρω μας.
Ας σκεφτούμε λίγο το πόσο επηρεάζουμε τα πάντα γύρω μας μέσα σε μια στιγμή με τις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις μας. Ας σκεφτούμε πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να είχαμε αλλάξει μέσα σε μια στιγμή.
Γιατί πάντα αντιδρούμε έτσι; Οφείλεται σε εκρηκτική ιδιοσυγκρασία ή μήπως προσπαθούμε να καλύψουμε την αίσθηση του πόνου που σιγοβράζει μέσα μας;

Η πανοπλία προστατεύει τον πολεμιστή σε κάθε μάχη. Μετά όμως, ο πολεμιστής την βγάζει για να φροντίσει τυχών πληγές, αλλά και για να την καθαρίσει, να τη συντηρήσει, να τη γυαλίσει, για να την έχει έτοιμη για την επόμενη μάχη. Δεν μένει πάνοπλος όλη την ώρα. γιατί γνωρίζει πως μπορεί από λάθος να πληγώσει κάποιον συμπολεμιστή του.

Το ίδιο ισχύει και για μας. Το να κρυβόμαστε πίσω από μια μάσκα, από μία πανοπλία δεν θεραπεύουμε τις πληγές μας, απλά τις καλύπτουμε. Χρησιμοποιώντας την πανοπλία μας, νομίζουμε πως θα φοβίσουμε τους ανθρώπους γύρω μας, θα τους επιβληθούμε και πως έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας απ’ το να πληγωθεί. Κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η οργή όμως σιγοβράζει μέσα μας και για να κρύψουμε τους δικούς μας φόβους και ανησυχίες καταλήγουμε να κάνουμε εμείς όλα αυτά που φοβόμαστε πως θα μας κάνουν. Και το αποτέλεσμα δεν μας αρέσει. Όλα μέσα σε μία στιγμή.

Μια στιγμή αρκεί όμως και για να βγάλουμε την πανοπλία. Σίγουρα μπορούμε να το κάνουμε. Το ερώτημα είναι, Θέλουμε;
 

Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ

“Φαύλος κύκλος είναι η κατάσταση όπου επιλύοντας ένα πρόβλημα, δημιουργείται ένα άλλο, το οποίο όμως οδηγεί ξανά στο αρχικό πρόβλημα και κατά συνέπεια σε αδιέξοδο”.
Όσο απλοϊκός κι είναι ο όρος αυτός στο λεξικό, τόσο δύσκολο είναι να ξεφύγουμε από τέτοιου είδους καταστάσεις στη ζωή μας.

Τον τελευταίο καιρό, παρατηρώ μια αύξηση γκρίνιας, νευρικότητας, επιθετικότητας, αμφιβολιών, καχυποψίας, κριτικής κάθε είδους για διάφορα θέματα. Ειδικά η κριτική και κυρίως η κατάκριση, είναι η “νέα μόδα” των ημερών μας.
Πάρτε για παράδειγμα μια “διαδικτυακή κοινωνία” όπως το Facebook.
Καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι, διαφόρων ηλικιών, κάνουν όλων των ειδών τις αναρτήσεις στον “τοίχο” τους, σε φίλους, σε ομάδες...και αμέσως ξεκινούν τα θετικά σχόλια και τα “Like”, αν πρόκειται για κάτι που μας αρέσει, μας εμπνέει, μας ευχαριστεί κλπ.
Τι γίνεται όμως όταν η ανάρτηση ΔΕΝ μας αρέσει;
Ξεκινάμε αμέσως τα αρνητικά σχόλια, τις κατακρίσεις, κοροϊδεύουμε, ειρωνευόμαστε, πολλές φορές βρίζουμε, προτρέπουμε άλλους να απομονώσουν  ή να διαγράψουν άτομα.
ΟΛΟΙ το έχουμε κάνει αυτό και όποιος πει το αντίθετο, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Κι αν δούμε κάποιον να τα κάνει όλα αυτά και δεν συμφωνούμε με τις πράξεις του, τότε τι κάνουμε; Αρχίζουμε κι εμείς να κάνουμε το ακριβώς ίδιο σε εκείνον (ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε). Οπότε πέφτουμε σε φαύλο κύκλο. Κατακρίνουμε αυτούς που κατακρίνουν.

Όπως ακριβώς γίνεται στις διαδικτυακές κοινωνίες, έτσι γίνεται και στον πραγματικό κόσμο. Μόλις γίνει κάτι που δεν μας αρέσει, αμέσως ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος γκρίνιας, επιθετικότητας και κατάκρισης.
Αλήθεια, ποια είναι η λύση σε όλο αυτό; Η αποστασιοποίηση ή συνεχίζουμε να μπαίνουμε σε φαύλους κύκλους; Μπορούμε άραγε να αποστασιοποιηθούμε μπροστά σε κάτι που θεωρούμε άδικο; Υπάρχει τρόπος να δείξουμε σε αυτόν που κατακρίνει το “λάθος”, χωρίς να τον κρίνουμε αρνητικά κι εμείς; Γιατί τις περισσότερες φορές πέφτουμε κι εμείς στο ίδιο λάθος, χωρίς να το καταλάβουμε. Μιλάω καλά εκ πείρας…

Περιμένω τα σχόλια και τις σκέψεις σας…καλές ή κακές!